چهارشنبه سوری  همچون سایر رسم های  کهن ایرانی سنت زیبایی است.  آتش  پالاینده ناپاکی هاست  و پریدن از روی  آن معانی نمادین بسیار دارد. «گذر سیاوش از آتش» یکی از این نمونه هاست.  .سوگ سیاوش یکی از شور انگیز ترین و غم آلود ترین داستان های شاهنامه فردوسی  است*. سیاوش فرزند کاووس از رستم  رسم پهلوانی ، فرهیختگی و رزم  می آموزد . در بازگشت ، سودابه همسر کاووس شاه به سیاوش دل می بندد اما او که آزرم و حیا و پاک دامنی و عفاف آموخته است تن به گناه نمی سپارد و از جانب سودابه  به دروغ متهم می شود . سیاوش برای اثبات بی گناهی خویش ازمیان آتش می گذرد و از این آزمایش ، سرافراز بیرون می آید . آتش،  با تمام سوزانندگی اش سیاوش را از خود به سلامت عبور می دهد همانگونه که پیش از آن بر ابراهیم گلستان شده بود.

 آتش این روزها واژه ی دوری نیست،همه جا صحبت از آتش جنگ است، صحبت از خاکستر شدن ارزش ها، صحبت از سوختن فرصت ها و نسل ها و امیدها ست. آتشی که سالهاست  در این نیستان اقتاده حکایت قدیمی همان آتش و آزمون است .اینک ، آخرین سه شنبه ی سال ما  از روی آتش می پریم. باشد که آتش،  ریشه ی جهل و نادانی و ظلم را در سرزمین مان بسوزاند.کاش گذر همه ی ما از آتش ، همچون سیاوش با سرافرازی و سلامت و پیروزی باشد.

 زردی هایمان را به آتش  می سپاریم و سرخی اش را به امانت  می گیریم .

چهار شنبه سوری شما مبارک

*

بد نیست به این بهانه یادی از بانوی بزرگ ادب فارسی سیمین دانشور نویسنده ی کتاب » سووشون »  یا سوگ سیاوش هم بکنیم،  یادش گرامی.