پنجشنبه ها ، این پنجشنبه های دوست داشتنی

با سلام و تحیات حضور محضر انور شما عزیزان و نایب بر حق ایشان و اهالی ارجمند اندرونی،

همون طور که مستحضرید کف گیر گردانندگان این وبلاگ به ته ش خورده ( شوخی می کنم ،بقول ناپلئون بناپارت لا طائلات  چیزی ست که پایانی ندارد). اما خوب، حقیقتش خرج زن و بچه است و هزار مصیبت. با این همه گرفتاری خوب طبیعتا نمی تونیم به اندازه ی قبل بنویسیم.  شاید باید مدتی پیش می بستیم می رفتیم پی کارمون اما انقدر شما ماه هستید که دلمون نیومد کرکره رو همین جوری بکشیم پایین و بریم. کاری که خیلی از وبلاگ نویس ها می کنند؛ اما ما چون خیلی وبلاگ نویس های مسوولی هستیم دلمون نیومد. خوب از حق نگذریم شما هم معرکه اید. تا حالا بهتون نگفته بودیم؟ خوب حالا میگیم. شما شگفت انگیز ترین مخاطب هایی هستین که یک وبلاگ نویس می تونه آرزو کنه : خوش حضور، وفادار، دوست داشتنی، دلسوز، دقیق… محشرید. من  که با شما زندگی می کنم… زندگی!  چه اکثریتی که در سکوت می آیند و می روند و چه اقلیت خاص و عجیب و بی نظیری که به برکت حضور شان اندرونی این وبلاگ ناقابل رونق گرفته و گاه از خود نوشته ها بالاتر می رود . به جرات فکر کنم ما صاحب بلا منازع خاص ترین کامنت دونی این حوالی هستیم ؛ جایی که در آن  کامنت هایی نوشته می شود که گاهی ارزشش از خود پست اصلی بالاتر است.   جایی که در اون حتی اگر التماس کنیم که کامنت نگذارید هم باز کامنت می گذارند. جایی که در اون دوستی هایی  اصیل شکل گرفته و آدمها ی زیادی موقع دلتنگی و تنهایی بهش سر می زنند. و این ها خاصیت شماست ،  و دل کندن از شما سخت است. سخت…باور کنید من که شخصا اگر روزی بلیط بخت آزمایی م برنده بشه و دیگه مجبور نباشم برای یک لقمه نون توی دهن گرگ برم، از صبح میشینم و با شما دل میدم و قلوه  می گیرم. اما فعلا تا اون روز،  سعی می کنیم  این اندرونی  را حفظ کنیم ، این یعنی ما کنار تر می نشینیم و شما  اگر خواستید جلو تر می آیید  تا  بیشتر با هم اختلاط کنیم.

در همین راستا از مدتی پیش بخش میهمان رو راه انداختیم  و تکلیف دو شنبه ها معلوم شد. من شخصا فکر می کنم جای تصویر  و موسیقی توی این وبلاگ خالیه. رنگ و نور و صدا ! چه اشکالی داره به هم موسیقی هایی که دوست داشتیم، تصاویر خوبی که دیدیم رو نشون بدیم؟ می دونم که وبلاگ رسانه ی ایده الی برای این منظور نیست، در ضمن به محدودیت های اون دسته از دوستانی که از ایران وصل می شوند هم آگاهیم. عجالتا تصمیم گرفتیم که پنجشنبه ها رو بگذاریم برای عکس.  داستان این ریختیه که یک عکس می گذاریم و شما اگر دوست داشتید زیر عکس یک کلمه یا یک جمله یا  یک شعر یا هر چیزی که به ذهنتون رسید رو  خواهید نوشت.  سعی می کنیم عکس هایی براتون انتخاب کنیم که به دیدنش بیارزد و در شان  نگاه   شما باشد. در آینده اگر دوست داشتید شما هم می تونید برامون لینک عکس هایی که دوست داشتید رو بفرستید تا بگذاریم و  با هم بشینیم نگاه کنیم، یک چایی بخوریم و  در موردش نقل و گفتگو کنیم. نظر شما چیه؟

پی نوشت:  یک چیزی هم هست مدتیه که می خوام به دوستهای فیس بوکی بگم.  این وبلاگ در حال حاضر هیچ صفحه ای در فیس بوک ندارد. چند صفحه توسط  خود شما  توی فیس بوک مطالب ما را به روز می کنند. اما این صفحات توسط  هیچ کدام از نسوان نگارنده  مدیریت نمی شود بنابر این هر گونه مسوولیت ناشی از لایک کردن صفحات  متفرقه را نمی پذیریم .