کولر روشن بود و باد سرد مستقیم می خورد تو صورت مردمی که خیس از توی استخر بیرون می آمدن. همه قوز می کردن و با پوست هایی که در اثر سرما دون دون بود حوله هاشون رو به خودشون می پیچیدن. هیچ کس هم اعتراضی نمی کرد.کافی بود اون طرف بگن و کولر رو خاموش کنن. اما نمی گفتن. انگار که اگر اعتراض کنن با گلوله تو صورتشون شلیک می کنن . همیشه از دیدن این صحنه حرصم می گرفت آخر هم خودم این کار را می کردم، اون وقت از من تشکر می کردن. اما هیچ وقت هیچ کس دیگری برای این کار پیش قدم نشد
از این صحنه ها همه جا میشه دید. توی تاکسی، توی برخورد با یک کاسب بی ادب ، توی یک مهمونی خانوادگی وقتی یک نفر به خودش اجازه میده و مزخرف میگه.مردم ما به سادگی و در سکوت از کنارش عبور می کنند. توجیه عمومی هم این است که سری که درد نمی کند را دستمال نمی بندند و یا اینکه ما اعصابمون رو از سر راه نیاوردیم.
خود من چندی پیش در مورد یک نفر نوشتم که پوست پرتقالش را وسط اتوبان انداخت . وقتی خاطره ام را مرور کردم به این فکر کردم که چرا من هیچی نگفتم؟ حتما می شد به نحوی به آن فرد تذکر داد. ما همیشه فکر می کنیم که اعتراض باید به کتک کاری و یا رنجیده شدن یک نفر ختم بشه ولی الزاما این جوری نیست. ما هیچ وقت یاد نگرفتیم که در آرامش و با نهایت ادب نظر خودمان را بیان کنیم. ما فقط یاد گرفتیم چیزهایی که رو اعصابمون میره را تحمل کنیم و وقتی به نهایت رسید منفجر بشیم و فحش خواهر مادر بدهیم.
اما اگر ما اینجوری نبودیم چی می شد؟ اگر هر کسی که چراغ قرمز را رد می کرد، یا حرف مزخرف می گفت یا پوست پرتقالش را در خیابان می ریخت نگاه های سنگین بقیه را احساس می کرد آیا در دراز مدت به کارش ادامه می داد؟ آیا برای ما خیلی خرج بر می دارد که حداقل با رفتار و گفتار و کردار نادرست موافقت نکنیم؟
گاندی جمله ی زیبایی دارد:
In a Gentle way, You can rock the World.
هر کدام از ما می توانیم در آرامش و در صلح ، دنیا را تکان دهیم.